Η φάλαινα και το λαυράκι: Μια άκρως φανταστική ιστορία με μικρές δόσεις αλήθειας. – Του Βίκτωρα Τσιλώνη, από το ΜΟΝΟ #2

Το προπέτασμα καπνού της «Μαφίας των 53» για το σκάνδαλο της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το Νέο Μνημόνιο και το επερχόμενο πολυνομοσχέδιο περί «Δίκαιας Δίκης» 

Λένε ότι η απόφαση για τη σύλληψη των «53» ελήφθη τελικά όταν κάποιος από τους πέντε πιο υψηλόβαθμους αξιωματικούς της ελληνικής αστυνομίας αποφάσισε να γευθεί ένα λαυράκι στον πεζόδρομο της Καλαποθάκη στη Θεσσαλονίκη, στο φημισμένο εστιατόριο «Επτά Θάλασσες» του Λεωνίδα Μαργιόλη. Παρά τους «σκούφους» του καταστήματος και γενικά την άψογη κουζίνα και εξυπηρέτησή του, ο ταξίαρχος- υποστράτηγος-αντιστράτηγος (τί σημασία έχει;) παραπονέθηκε εντόνως στον έκπληκτο σερβιτόρο για το γεγονός ότι το λαυράκι δεν είχε καθαριστεί σωστά. Τότε ήταν που ο σερβιτόρος, σχεδόν έντρομος, κατάφερε να ψελλίσει σε ορθά ελληνικά με ξενική ωστόσο προφορά: «Συγγνώμη, κύριε στρατηγέ, αλλά καμιά φορά από τη στενοχώρια μας κάνουμε λάθη. Δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη το θάνατο του αφεντικού μας που πέθανε ξαφνικά πριν από λίγους μήνες και τώρα έχουμε μείνει και απλήρωτοι. Αν θέλετε θα σας φέρουμε όμως ένα άλλο».

Εξίσου έκπληκτος τότε ο ταξίαρχος -ίσως υποστράτηγος- μπορεί αντιστράτηγος, ο οποίος είχε προαχθεί από τον λαό αυθωρεί και παραχρήμα σε στρατηγό, παράτυπα, (στην Αστυνομία δεν προβλέπεται αυτός ο βαθμός) και δεν περίμενε να ακούσει μια τέτοια απάντηση ως δικαιολογία, έσπευσε περίεργος να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες. Τότε λοιπόν πληροφορήθηκε ότι τα ξημερώματα της 29^ης Ιουνίου του 2011, ο Λεωνίδας Μαργιόλης, επιχειρηματίας στον χώρο της εστίασης με εστιατόρια από τη Θεσσαλονίκη μέχρι το Κολωνάκι και τη Μύκονο, είχε βάλει τέλος στη ζωή του πέφτοντας από το μπαλκόνι του σπιτιού του έχοντας αυτοπυροβοληθεί πρώτα με αεροβόλο όπλο.

Ο Μαργιόλης ήταν κουμπάρος του γνωστού επιχειρηματία Μάρκου Καραμπέρη, ο οποίος με τη σειρά του ήταν κουμπάρος του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλου και του –μέχρι πρότινος εν αργία άλλα λίαν συντόμως ξανά εις εργασία- περιφερειάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη. Ο Καραμπέρης, ο οποίος ήταν παλιότερα ιδιοκτήτης του διάσημου κέντρου διασκεδάσεως «Θεσσαλονικιά» και του οποίου το όνομα είχε ακουστεί ένα φεγγάρι μέχρι και για την ανάληψη της προεδρίας της ποδοσφαιρικής ομάδας του Άρη, ενώ κατόπιν είχε κατέλθει στην πολιτική ως υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Ημαθίας με το συνδυασμό του ΛΑΟΣ, φέρεται να είχε στραφεί τα τελευταία χρόνια και σε άλλες, περισσότερο επικερδείς δραστηριότητες όπως το μανιώδες παίξιμο δελτίων στοιχήματος του ΟΠΑΠ, την προστασία καταστημάτων και τον δανεισμό χρηματικών ποσών σε γνωστούς, φίλους, συγγενείς και κυρίως αγνώστους.

Στις αγαστές του αυτές δραστηριότητες φέρεται να συνεπικουρούταν ή συνεργαζόταν, μεταξύ άλλων, με τον άτεγκτο προϊστάμενο της Επιχειρησιακής Διεύθυνσης Ειδικών Υποθέσεων του ΣΔΟΕ Χρήστο Παπαχατζή, τον σκληρό διαπραγματευτή-στέλεχος της Τράπεζας Πειραιώς Γεώργιο Θεοδώρου, τον αλησμόνητο για τις τηλεοπτικές μεταδόσεις των εθνικών παρελάσεων δημοσιογράφο και πρώην διευθυντή ειδήσεων της ΕΤ3 Γιώργο Φερέτη, τον αγνό φίλο «του περιφερειάρχη της καρδιάς μας» Δημήτρη Λαμπάκη, τους τρεις αγαπητούς αδελφούς Μελέτη, τον εργασιομανή υπάλληλο της ελληνικής ΠΑΕ ΠΑΟΚ Ιωάννη Αθανασιάδη, τον απότακτο αστυνομικό Ευστράτιο Κωνσταντινίδη, τους ποινικολόγους Αλέξανδρο Σταμπούλη και Νικόλαο Ζήνδρο, τον ιατρό Βασίλη Πρίντζιο, τον φημισμένο ηθοποιό Μιχάλη Ιατρόπουλο, καθώς και μια πλειάδα άλλων μικρότερων πρωταγωνιστών με ευφάνταστα ονόματα παρμένα από το ελληνικό δωδεκάθεο (Απόλλωνας), τη ρωμαϊκή ιστορία (Σπάρτακος), τα καρτούν της Ντίσνεϋ (Γκούφυ) ή τις ταινίες γουέστερν του Χόλιγουντ (Τζον Γουέην).

Κατά την επιστροφή του όμως στο παρακείμενο πεντάστερο ξενοδοχείο Excelsior, το σφήνωμα ενός κοκάλου από το λαυράκι βαθιά μέσα στον ουρανίσκο του αξιωματικού εξαφάνισε μεμιάς τα αισθήματα άφατης τέρψης του ιδιαιτέρως εύγεστου λαυρακιού και οδήγησε σε μια μοιραία συνειδητοποίηση. Η συνειδητοποίηση ήταν ότι το φρόνημα της ελληνικής αστυνομίας λόγω περικοπών μισθών και επιδομάτων και μείωσης προσωπικού είχε φθάσει στο ναδίρ και ότι γι’ αυτό ακριβώς απαιτούνταν άμεσα μια γενναία ένεση ηθικού μέσα από μια μεγαλειώδη επιχείρηση που θα άφηνε εμβρόντητη την ελληνική κοινωνία.

Τα τηλέφωνα έπεσαν σαν ανεμοθύελλα και ως τις δέκα το βράδυ όλα ήταν έτοιμα: διακόσιοι πενήντα αστυνομικοί είχαν ήδη ειδοποιηθεί για να συμμετάσχουν στην επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Καταιγίδα της Ερήμου». Κανείς τους φυσικά δεν είχε πληροφορηθεί περισσότερες λεπτομέρειες, πλην του ότι θα έπρεπε να βρίσκονται έξωθεν του Αστυνομικού Μεγάρου στις 6 η ώρα το πρωί, ενώ δύο από τους 250 είχαν επιφορτιστεί με μια επιπλέον αποστολή: έπρεπε το ίδιο βράδυ να βρουν τον ιδιοκτήτη της πτωχευμένης αλυσίδας «Χατζή» και να πάρουν από αυτόν ένα ταψί καζάν ντιπί, το οποίο ήταν μυστηριωδώς άκρως απαραίτητο για την επιχείρηση (προκειμένου να δελεαστεί ένας από τους 53 συλληφθέντες να βγει από το Καζίνο Φλαμίγκο στα Σκόπια και να επιστρέψει εντός της ελληνικής επικράτειας).

Το επόμενο πρωί, από τις 7:30 μέχρι και τη 1 το μεσημέρι, το σχέδιο της αστυνομίας είχε με απίστευτη επιτυχία ολοκληρωθεί: και οι 53 ύποπτοι είχαν συλληφθεί, ακόμη και ο εις το Καζίνο των Σκοπίων ευρισκόμενος, του οποίου η σύλληψη αποδείχθηκε και η πιο δυσχερής: επειδή βρισκόταν σε δίαιτα αρνήθηκε αρχικά να παραλάβει το ταψί με το καζάν ντιπί, αλλά οι αστυνομικοί τότε τον ενημέρωσαν ότι αν δεν το έπαιρνε αυτός, θα το έδιναν στη γυναίκα και τα παιδιά του που είχαν διαπιστωμένα ζάχαρο. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν αμέσως δίχως καμιά χρονοτριβή στον εισαγγελέα, ο οποίος, αφού διάβασε σε τρεις μόλις ώρες τη σχηματιζόμενη δικογραφία των 15.000 και πλέον σελίδων, έκρινε τους 36 από τους 53 ως προφυλακιστέους.

Η ελληνική κοινή γνώμη λησμόνησε για ένα άκρως ικανοποιητικό διάστημα δύο περίπου εβδομάδων την κυβέρνηση Παπαδήμου, τα παλιά Μνημόνια που έφευγαν και τα νέα που έρχονταν και την υπόθεση Παπαγεωργόπουλου, για τον οποίο ο αντεισαγγελέας εφετών Αχιλλέας Ζήσης με πρότασή του, 1080 και πλέον σελίδων, ζήτησε απερίφραστα την επιβεβλημένη προφυλάκισή του μαζί με τον γνωστό επιχειρηματία ταξιδίων Μιχάλη Ζορπίδη (το Συμβούλιο Εφετών ακόμη αποφαίνεται σχετικά;).

 Επίσης, οι Έλληνες λησμόνησαν το μέγιστο σκάνδαλο με τα στοιχεία του ελλείμματος που παρουσίασε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2009 η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία και για το οποίο ο οικονομικός εισαγγελέας Γρηγόρης Πεπονής διαβίβασε τη σχετική δικογραφία στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου ώστε να εξεταστεί αν θα «πρέπει» να διαβιβαστεί στη Βουλή για να διερευνηθούν ενδεχόμενες ευθύνες πολιτικών προσώπων και δη του πρώην πρωθυπουργού -και εκ των κορυφαίων παγκοσμίως στοχαστών του κόσμου σύμφωνα με το έγκριτο και αμερόληπτο περιοδικό Foreign Policy- κ. Γεωργίου Παπανδρέου Β΄(ή σκέτο Παπανδρέου Γ΄). Τέλος, ξεχάστηκαν εντέχνως και τα πολυνομοσχέδια-σκούπα που ήδη περνούσαν ή επρόκειτο να περάσουν.

Με άλλα λόγια η ελληνική κοινωνία φαίνεται πως για δύο περίπου εβδομάδες είχε επικεντρώσει το βλέμμα της στο λαυράκι που είχε πιαστεί στο αγκίστρι της ελληνικής δικαιοσύνης και όχι στη φάλαινα που ανενόχλητη περνούσε την ίδια στιγμή καταβροχθίζοντας όλες τις αθερίνες και τις μαρίδες, τους μικρούς δηλαδή Έλληνες πολίτες και τα όποια εναπομείναντα δικαιώματά τους.

Εξόχως χαρακτηριστικό, όλων των παραπάνω είναι το περίφημο, αλλά εντούτοις εν πολλοίς άγνωστο στους μη νομικούς πολυνομοσχέδιο για τη «Δίκαια Δίκη και την Αντιμετώπιση Φαινομένων Αρνησιδικίας». Το εν λόγω πολυνομοσχέδιο, το οποίο αναμένεται να ψηφιστεί σύντομα, καταργεί τη δικαιοσύνη ως «κεκτημένο αγαθό» των πολιτών μιας ευνομούμενης και δημοκρατικής κοινωνίας και το μεταλλάσσει σε ακριβή παρεχόμενη υπηρεσία επί πληρωμή. Βάσει του θεσπιζόμενου νέου συστήματος «δικαιοσύνης» το κόστος της συγκεκριμένης «υπηρεσίας» θα μπορούν να το αντέξουν μόνο οι «πολλά έχοντες και κατέχοντες».

Είναι απλά ενδεικτικό ότι ενώ πριν από μια δεκαετία η υποβολή μιας μήνυσης ήταν δωρεάν και κάποια στιγμή άρχισε να κοστίζει 10 και μετά 25 ευρώ, ξαφνικά πέρυσι το ύψος των εξόδων για την κατάθεσή της, εν μέσω κρίσης, τετραπλασιάστηκε και ορίστηκε στα 100 ευρώ για τα μη ιδιαιτέρως σοβαρά, δηλαδή μη αυτεπαγγέλτως διωκόμενα αδικήματα (παρά την άγνοια αρκετών αστυνομικών οργάνων για τούτη τη μικρή «λεπτομέρεια»). Τώρα δε, με το άγνωστο νέο πολυνομοσχέδιο ορίζεται στα 100 ευρώ σε όλες τις περιπτώσεις, ανεξαρτήτως δηλαδή της σοβαρότητας ή μη του αδικήματος, δηλαδή ακόμη και τις περιπτώσεις ανθρωποκτονιών (εξαιρούνται μόνο τα αδικήματα γενετήσιας ελευθερίας και οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής και τα εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας)!

Ταυτόχρονα, με μια σειρά άλλων τερατωδών ρυθμίσεων επιδιώκεται η «αποσυμφόρηση» της δικαιοσύνης και η τεχνητή παρουσίαση του ελληνικού λαού ως του ευγενέστερου της Ευρώπης αφού αδικήματα όπως η εξύβριση, η απειλή και η απλή σωματική βλάβη μετατρέπονται σε πταίσματα και ουσιαστικά δεν θα καταγράφονται γιατί ο παθών αυτών των αδικημάτων θα πρέπει να καταβάλει από την τσέπη του 100 ευρώ για να ασκηθεί ποινική δίωξη (και 50 ευρώ επιπλέον για την παράσταση πολιτικής αγωγής, σύνολο 150 ευρώ). Ακόμη, θα εξαφανιστούν αδικήματα όπως λόγου χάριν οι 1500-2000 περίπου κλοπές ποδηλάτων τον χρόνο μόνο στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αφού για να καταθέσει κανείς έγκληση για την κλοπή του ποδηλάτου του θα πρέπει σύμφωνα με το νέο «δίκαιο» πολυνομοσχέδιο να καταβάλει τουλάχιστον 100 ευρώ, συχνά δηλαδή όσο θα κάνει το μεταχειρισμένο ποδήλατο που του έκλεψαν (περίπτωση «και κερατά και δαρμένου»).

Επομένως, κανείς Έλληνας πολίτης δεν θα εγκαλεί κανέναν συμπολίτη γι’ αυτά τα αδικήματα και επισήμως κανένα από αυτά τα εγκλήματα δεν θα καταγράφεται στα επίσημα εγκληματολογικά στατιστικά στοιχεία στην Ελληνική επικράτεια. Έτσι η Ελλάδα θα καταστεί η μόνη χώρα στον κόσμο όπου τα αδικήματα της απειλής, της εξύβρισης και της απλής σωματικής βλάβης δεν θα λαμβάνουν χώρα παρά μόνο μεταξύ τρελών εκατομμυριούχων και η κάθε νέα εισαγόμενη υπόθεση στο ακροατήριο θα αποτελεί νομολογιακό παράδειγμα. Αλίμονο δε, αν κάποιος εισαγγελέας απορρίψει δικαίως ή αδίκως μια μήνυση ή έγκληση, γιατί τότε εκτός από τα ήδη καταβληθέντα 100-150 ευρώ, ο προσφεύγων πολίτης θα πρέπει αν επιμείνει να καταβάλει επιπλέον 300 ευρώ για την επανεξέταση της μήνυσης-έγκλησής του από τον εισαγγελέα εφετών.

Επιπρόσθετα, με άλλες αινιγματικές αλλά εξίσου κοινωνικά αποτρόπαιες ρυθμίσεις, το χρηματικό ύψος των μέχρι πρότινος κακουργηματικών πράξεων εκτινάσσεται παραδόξως εν μέσω οικονομικής ύφεσης από τα 73.000 ευρώ στις 300.000 ευρώ με αποτέλεσμα να: 1) εγκαθιδρύεται μυστικά μια άτυπη αμνηστία για όσες υποθέσεις χρονίζουν στα δικαστήρια, αφού θα επαναχαρακτηριστούν από κακουργήματα σε πλημμελήματα και ενδεχομένως πλέον θα παραγραφούν, 2) δημιουργείται μια στέρεα πεποίθηση «ότι το έγκλημα αποδίδει» αφού κάποιος με λευκό ποινικό μητρώο μπορεί να επιχειρήσει χωρίς ιδιαίτερο άγχος συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις με πιθανολογούμενο όφελος μέχρι το ευτελές ποσό των 300.000 ευρώ, δεδομένου ότι ακόμη και αν αποτύχει και συλληφθεί θα μπορέσει να μείνει εκτός του σωφρονιστικού συστήματος επειδή θα θεωρείται ότι ως άτομο με λευκό ποινικό μητρώο διέπραξε ένα μη ιδιαιτέρως σοβαρό έγκλημα, δηλαδή ένα πλημμέλημα (ή η ζωή γίνεται ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι με μια «ζωή» επιπλέον για την επιχείρηση εγκληματικών πράξεων), 3) θεσπίζεται μια νέα κατηγορία προνομιούχων κακουργημάτων που αφορά τους καταχραστές του δημοσίου και τους διαπράττοντες απάτη εις βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή τους ανθρώπους που κατέχουν σημαντικά δημόσια αξιώματα και θέσεις, στην οποία το κακούργημα οριοθετείται κατ’ εξαίρεση στα 500.000 ευρώ!

Τέλος, άκρως ενδεικτικό είναι ότι με το Πολυνομοσχέδιο για τη «Δίκαια Δίκη και την Αντιμετώπιση Φαινομένων Αρνησιδικίας» συστήνονται Μονομελή Εφετεία Κακουργημάτων ώστε να δικάζονται τα βαρύτερα αδικήματα από έναν μόνο δικαστή, ενώ παραμένουν τα Τριμελή Πλημμελειοδικεία ώστε να δικάζονται τα ελαφρύτερα αδικήματα δικαιότερα και με μεγαλύτερη αμεροληψία από τρεις δικαστές. Όλα τα προαναφερθέντα και ενδεικτικώς αναφερόμενα έχουν συνεπώς στόχο να καταστήσουν αφενός τη δικαιοσύνη ένα απροσπέλαστο πάρκο για τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα (στα οποία σήμερα ανήκει ένα συντριπτικά υψηλό ποσοστό του ελληνικού λαού) και αφετέρου ένα μέρος στο οποίοι οι εύποροι και κατέχοντες ειδική κάρτα εισόδου θα απολαμβάνουν ιδιαίτερα προνόμια και θα μπορούν είτε να τύχουν ευμενέστατης μεταχείρισης (ακόμη κι αν διαπράξουν σοβαρότατα εγκλήματα) είτε να «επηρεάσουν» ευκολότερα τη δικανική κρίση, αφού θα δικάζονται από έναν μόνο δικαστή.

Αλλά εμείς κοιτάμε ακόμη τα ακατάπαυστα μηνύματα ψυχολογικής βίας που μεταδίδουν τα τηλεοπτικά κανάλια και το λαυράκι που είναι πιασμένο στο αγκίστρι.