Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και ο γαλαντόμος πρόεδρός του
Εν μέσω κρίσης το ΤΤ προσέλαβε δημοσιογράφο ως «σύμβουλο τέχνης» και αγόρασε ειδικό ψυγείο για κρασιά για το σπίτι του προέδρου του στην Κηφισιά.
Των Χρήστου Ιωάννου – Βασιλικής Σιούτη
O Κλέων Παπαδόπουλος.
Όταν ο Κλέων Παπαδόπουλος διορίστηκε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου το 2009 έκανε το πρώτο τραπέζι σε δημοσιογράφους στο παλιό Χρηματιστήριο (οδό Πεσμαζόγλου). Τότε, δέχθηκε την ερώτηση «που εργαζόταν προηγουμένως;», αφού ήταν ένα πρόσωπο άγνωστο στους τραπεζικούς και οικονομικούς κύκλους.
Ο Κλέων Παπαδόπουλος απόφυγε ν’ απαντήσει. Ο δημοσιογράφος επέμεινε κι επανέλαβε την ερώτηση. Τελικώς έδωσε μία γενικόλογη απάντηση, αναφέροντας ότι έχει εργαστεί σε μεγάλες διεθνείς τράπεζες χωρίς όμως να τις κατονομάσει.
Η αλήθεια ήταν ότι ο κ. Παπαδόπουλος είχε εργαστεί σε τράπεζα του εξωτερικού (UBS) για μικρό χρονικό διάστημα πριν από πολλά χρόνια ενώ τελευταία έκανε τον διαχειριστή της προσωπικής του περιουσίας και ορισμένων φίλων του. Γι’ αυτό και ήταν άγνωστος στους κύκλους του χρηματοοικονομικού τομέα.
Φαίνεται όμως – από τα γεγονότα – ότι ο ίδιος είχε πολύ ισχυρούς φίλους, όπως τον πρώην υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου και την οικογένεια του Γ. Παπανδρέου, που είχε «επενδύσει» στην πράσινη ανάπτυξη με μοχλό και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (ΤΤ).
Η θητεία του Κλ. Παπαδόπουλου στο ΤΤ χαρακτηρίστηκε από δύο πράγματα: α) την κόντρα του με τον αντιπρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου, Σπύρο Παντελιά, ο οποίος παραιτήθηκε β) τις δραστηριότητες του ΤΤ με την οικογένεια του αδελφού του πρώην πρωθυπουργού, Αντρίκου Παπανδρέου (ενοικίαση καταστημάτων ιδιοκτησίας της οικογένειας τη συζύγου, χορηγίες κλπ).
Σήμερα έρχονται στη δημοσιότητα πληροφορίες για νέα ρουσφέτια του Κλέωνα Παπαδόπουλου στο ΤΤ , ο οποίος –σύμφωνα με ντοκουμέντα που προέρχονται από καταγγελίες εργαζομένων και πληροφορίες μέσα από το Ταμιευτήριο, χρέωνε ακόμα και προσωπικά του έξοδα στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Όλα αυτά έχουν και τον συμβολισμός τους όταν η υπόλοιπη κοινωνία ματώνει, το κράτος κόβει τη σύνταξη του χαμηλοσυνταξιούχου και ο επικεφαλής του ΤΤ αγοράζει ειδικό ψυγείο των 1.500 ευρώ για να συντηρεί στη σωστή θερμοκρασία τα κρασιά του, και το χρεώνει στο ΤΤ.
Έχουν τεράστια σημασία στην παρούσα συγκυρία όλα αυτά, διότι δείχνουν πώς αντιλαμβάνονται οι διοικητές των τραπεζών το δημόσιο χρήμα, δηλαδή το χρήμα των φορολογουμένων. Διότι και το ΤΤ λειτουργεί με τα χρήματα και τις θυσίες του ελληνικού λαού.
Σύμφωνα λοιπόν με τις νέες καταγγελίες και τα ντοκουμέντα που έχουν διαρρεύσει από το Τ.Τ :
– Προσελήφθη προσωπικός νομικός σύμβουλος του προέδρου με μισθό 7.000ευρώ. Πρόκειται για τον δικηγόρο Βάιο Κ., γνωστό στους κύκλους του ΠΑΣΟΚ για τις σχέσεις του με πρωτοκλασσάτα στελέχη του κόμματος. Ο ίδιος έχει διατελέσει και σε άλλες δημόσιες θέσεις , ενώ του έχει ανατεθεί και έργο από το ταμείο των αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ). Παράλληλα, του παραχωρήθηκε κινητό τηλέφωνο, το οποίο πληρώνει το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Όπως αναφέρουν εργαζόμενοι του ΤΤ, η Τράπεζα διαθέτει μόνιμο Νομικό Σύμβουλο και καλά οργανωμένη Νομική Υπηρεσία που αποτελείται από άξιους και καταρτισμένους δικηγόρους. Και αναρωτιούνται άραγε, τι χρειαζόταν ο εν λόγω δικηγόρος και για ποιες υπηρεσίες αμειβόταν τόσο πλουσιοπάροχα; Αναρωτιούνται επίσης ποιες είναι οι γραπτές νομικές συμβουλές που έδωσε στη Διοίκηση;
– Προσελήφθη ο δημοσιογράφος Διονύσης Μ., ο οποίος είναι υπάλληλος της ΝΕΤ και ήταν υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις πρόσφατες εκλογές. Ο μισθός του, σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, ήταν 1.500 ευρώ το μήνα, όσο για τις υπηρεσίες του, αυτές παραμένουν άγνωστες στους εργαζόμενους.
– Ο Κλ Παπαδόπουλος, προσέλαβε επίσης την κ. Ευτυχία Μ. ως Σύμβουλο Επικοινωνίας με αμοιβή 5.000 ευρώ το μήνα, αν και το διαφημιστικό πρόγραμμα της Τράπεζας έχει παγώσει λόγω κρίσης, αλλά επειδή το ΤΤ χρειαζόταν προφανώς και σύμβουλο τέχνης, προσέλαβε την κα Σταυρούλα Σ., δημοσιογράφο από τη Θεσσαλονίκη, με συστάσεις από ανώτατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά, οι γαλαντομίες της διοίκησης δεν σταματούν εδώ.
Λίγο πολύ, όλοι γνωρίζουν τον Αντρέα Ταμπραντζή ο οποίος διετέλεσε για πολλά χρόνια οικονομικός παράγοντας του Δημοσίου και ιδιαίτερα των ΕΛΤΑ και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Αυτό που δεν γνωρίζει, όμως πολύ κόσμος, είναι ότι ενώ αποχώρησε οικειοθελώς από τη θέση του Γενικού Διευθυντή στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και τοποθετήθηκε από τον κ. Βενιζέλο, στη θέση του μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, αποζημιώθηκε από τον κ. Παπαδόπουλο (βάσει της σύμβασής του;) με 15 μισθούς, που μεταφράζεται σε ποσό που ξεπερνά τα 200.000 ευρώ.
Οι εργαζόμενοι του ΤΤ αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν ν’αποχωρεί κάποιος οικειοθελώς από μια θέση που διορίστηκε με πολιτική εντολή και να προβιβάζεται σε άλλη θέση στο Δημόσιο Τομέα, ύστερα και πάλι από πολιτική εντολή, και να αποζημιώνεται για αυτή τη μετακίνησή του; Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Ταμπραντζής παραμένει αμειβόμενο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, διορισμένο από τον κύριο μέτοχο, δηλαδή το κράτος, ενώ κατέχει θέση μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, που έχει ως κύριο μέλημα την αποκρατικοποίηση της περιουσίας του κράτους και των εισηγμένων εταιρειών όπου το κράτος έχει το management, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου!
– Αποζημίωση για οικιοθελή αποχώρηση έλαβε και ο Σπύρος Παντελιάς, ο οποίος είχε διοριστεί από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου στη θέση του αντιπροέδρου του διοικητικού συμβουλίου του Ταχ. Ταμιευτηρίου. Ο κ. Παντελιάς, ”εξαναγκάσθηκε οικιοθελώς” να αποχωρήσει, με αποζημίωση 15 μισθούς (δηλ. ένα ποσό πάνω από 100.000 Ευρώ)
– Υπάρχουν όμως καταγγελίες και για προσωπικά δώρα που έκανε ο Κλ.Παπαδόπουλος στον εαυτό του, αλλά τα χρέωνε στο ΤΤ, οι οποίες συνοδεύονται από τα αντίστοιχα ντοκουμέντα.
Επέλεξε την εταιρία FOURLIS TRADE AEBE και παράγγειλε έναν συντηρητή κρασιών με την κωδική ονομασία LIEBHERR WTes 1753 αξίας 1.500 Ευρώ. Το γραφείο του έδωσε εντολή στο Λογιστήριο να κατατεθεί το παραπάνω ποσό στην ΑΛΦΑ BANK, στο λογαριασμό 117/002320000116 που διαθέτει η εταιρεία FOURLIS. Το δωράκι… το παρέλαβε η σύζυγος του κ. Παπαδόπουλου, βάζοντας την υπογραφή της (Παπαδοπούλου Έφη), στο σπίτι τους στην Κηφισιά, στις 5/5/2010.
Στη συνέχεια, ο κ. Παπαδόπουλος, φοβούμενος για την ασφάλειά του, αγόρασε από την εταιρία Ε. ΤζΟΥΓΑΝΑΤΟΣ – Μ. ΓΕΩΡΓΑΣ Ο.Ε. σύστημα συναγερμού, κάτι που αποδεικνύεται και από το 602/24/2/2011 τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών που εξέδωσε η παραπάνω εταιρία. Τη δαπάνη αυτή, που φυσικά έγινε με χρήματα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, αιτήθηκε, πιστοποίησε την αναγκαιότητα εκτέλεσής της και ενέκρινε ο κ. Γιώργος Κουτσαβίτης, Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής Προμηθειών και Περιουσίας που διόρισε ο κ. Παπαδόπουλος, ο οποίος βεβαιώνει την ”ποσοτική και ποιοτική εκτέλεση της τοποθέτησης Ηλεκτρολογικής Εγκατάστασης συστήματος ασφαλείας στην οικία του Προέδρου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου”. Το ποσό (μόνο για την εγκατάσταση) που πλήρωσε η Τράπεζα για την ”ασφάλεια του Προέδρου της” ανέρχεται στο ποσό των 4.920 Ευρώ.
Φαίνεται όμως ότι η εγκατάσταση του συναγερμού δεν έκανε τον κ. Παπαδόπουλο να νιώσει την ασφάλεια που αποζητούσε. Αναγκάστηκε, έτσι να προσλάβει και εταιρία security για να φυλάσσει την οικία του με χρήματα πάντοτε του Οργανισμού του οποίου ηγείται. Η εταιρεία αυτή μάλιστα, λέγεται ότι είναι η ίδια που κέρδισε φέτος το διαγωνισμό για τη φύλαξη των καταστημάτων των Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων.
Ο κατάλογος όμως (των παραστατικών που διέρρευσαν) συνεχίζεται και οι εργαζόμενοι μιλούν για ένα μικρό μέρος μόνο των προσωπικών του εξόδων . Ο Πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, όντας λάτρης της ποδηλασίας, αγόρασε από την εταιρεία ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ Α.Ε.Β.Ε. μια σχάρα μάρκας THULE και έναν αντάπτορα για να το εγκαταστήσει σε αυτοκίνητο μάρκας BMW για να μεταφέρει τα ποδήλατά του αλλά όχι με το μισθό του. Για την αγορά και εγκατάσταση αυτών, η Υπηρεσία πλήρωσε 1.718 Ευρώ (Βλέπε Δελτίο Αποστολής και Απόδειξη Παροχής Υπηρεσιών που υπογράφει ο κ. Κωνσταντινίδης Απόστολος, Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής Οικονομικών Υπηρεσιών του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου).
Τέλος, σύμφωνα με τις καταγγελίες εργαζομένων «μέσω της εταιρίας παρεχόμενου προσωπικού, που μισθώνει η Τράπεζα για να καλύπτει τις ανάγκες της, προσέλαβε υπηρέτες και κηπουρούς δίνοντας, επιτέλους, και πάλι πίσω, στη λέξη κηπουρός, την κυριολεκτική της έννοια, μια και η συγκεκριμένη λέξη έχει κακοποιηθεί ουκ ολίγες φορές το τελευταίο χρονικό διάστημα».
Σε επικοινωνία μας με τον Κλ.Παπαδόπουλο, ισχυρίστηκε ότι οι πληροφορίες αυτές διαρρέουν από κάποιον εργαζόμενο στο Τ.Τ που τον εκβιάζει. Όταν ρωτήθηκε όμως, πιο συγκεκριμένα για κάποιες από τις παραπάνω προσλήψεις, παραδέχθηκε ότι αυτές έγιναν, ως συμβάσεις ορισμένου χρόνου, όπως είχε το δικαίωμα να το κάνει. Για τον συντηρητή κρασιών είπε ότι αγοράστηκε μεν από τα Τ.Τ αλλά πήγε κατά λάθος στο σπίτι του στην Κηφισιά και υπεγράφη η παραλαβή από τη σύζυγό του και για τα χρήματα που δαπανήθηκαν για το σύστημα ασφάλειας στην προσωπική του οικεία, δήλωσε ότι το Δ.Σ ενέκρινε τη δαπάνη και ότι εάν είχε βάλει κουβούκλιο θα ήταν πιο ακριβό.
Γλωσσάρι ελληνικού φιλελευθερισμού
Ανταγωνισμός: Το ιερό Γκράαλ κάθε κυβέρνησης που σέβεται τον εαυτό της και ομνύει στο φάντασμα της ελεύθερης αγοράς. Στην πραγματικότητα, όμως, η ελληνική θεωρείται, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η πλέον «καρτελοποιημένη» αγορά στην Ευρώπη. Πρόσφατα ο πρόεδρος της Επιτροπής Ανταγωνισμού, Δημήτρης Κυριτσάκης, σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ μίλησε για «παράλυτο κράτος» και «καρτέλ που θεριεύουν χάρη στο νόμο της σιωπής που κυριαρχεί στην αγορά». Χαρακτηριστικά παραδείγματα κυριαρχίας καρτέλ τα τελευταία χρόνια είναι οι τομείς των καυσίμων, των γαλακτοκομικών, των σούπερ μάρκετ κ.λπ.
Αξιοποίηση κρατικής περιουσίας: Αποτελεί τον ευφημισμό για το πλιάτσικο και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου με βάση τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα δόγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας χώρας της φαιδρής πορτοκαλέας; Ένας πρώην υπουργός (Σ. Μάνος) και ένας καθ’ έξιν κρατικοδίαιτος αξιωματούχος σε ΑΕΙ, ΙΟΒΕ και υπηρεσιακός υπουργός Ανάπτυξης (Γ. Στουρνάρας) έφτιαξαν την «Πρωτοβουλία ΚΑΠΑ» για την «αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας» στην κατεύθυνση μείωσης του χρέους! Όσο για το ΤΑΙΠΕΔ, το ταμείο που δημιούργησε επισήμως το κράτος για τις αποκρατικοποιήσεις, με πρόεδρο το πρώην στέλεχος της Eurobank, K. Μητρόπουλο; Όπως έχει δείξει σε ειδικό ρεπορτάζ στο ΜΟΝΟ ο Χ. Ιωάννου («Το ταμείο που βγήκε μείον»), αποτελεί παράδειγμα αδιαφάνειας και ευνοιοκρατίας.
Ανοιχτή κοινωνία: Ο μακαρίτης Καρλ Πόπερ που χρησιμοποίησε τους όρους αυτούς για το ομώνυμο βιβλίο του θα φέρνει βόλτες στο μνήμα του με όσα κάνουν οι Έλληνες φιλελεύθεροι. Για αρκετά χρόνια στην Ελλάδα των σχετικών αναδιανεμητικών πολιτικών και της ανόδου του βιοτικού επιπέδου τα λόγια ήταν φθηνά και εύκολα. Σήμερα που η κρίση παρασύρει τα πάντα, οι «φιλελεύθεροι» (Τ. Μίχας, Θ. Τζήμερος κ.λπ.) ζητούν ελεύθερη οπλοκατοχή και οπλοχρησία, ηλεκτροφόρους φράχτες στα σύνορα, καταναγκαστική εργασία στα στρατόπεδα κράτησης των μεταναστών και μηδενική ανοχή τύπου Τζουλιάνι στο «έγκλημα».
Άτομο: Η έννοια-κορωνίδα της φιλελεύθερης σκέψης και το βασικό όπλο κατά των «ολοκληρωτικών» ιδεολογιών έχει πλέον (ελέω της ανεξέλεγκτης λειτουργίας των νόμων της αγοράς) χάσει κάθε λάμψη. Με τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών να πένονται, να πλήττονται από την ανεργία, να εγκαταλείπουν τη χώρα κατά χιλιάδες για «τα ξένα» και αρκετοί να οδηγούνται στην «ατομική επιλογή» της αυτοχειρίας, το «άτομο» δείχνει περισσότερο αδύναμο και απροστάτευτο από ποτέ. Όσο για τις «ατομικές ελευθερίες»; Έχουν φαλκιδευτεί σε τέτοιο βαθμό από ένα αυταρχικό και πανοπτικό κράτος, που αποτελούν πλέον κενά κελύφη για επικοινωνιακή χρήση.
Τ. Τ
Επιχείρηση επανασυσπείρωσης» έχει αρχίσει στο ΚΚΕ από την πρώτη ημέρα μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, με την ηγεσία να στρέφει τα πυρά της στη νέα κυβέρνηση, η οποία, όπως επισημαίνει, έχει προορισμό να φορτώσει όλα τα βάρη της κρίσης στο λαό.
MOTO: Εκτίμηση της ηγεσίας είναι ότι για τις απώλειες δεν φταίει το κόμμα, αλλά το εκλογικό σώμα, το οποίο δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί και να αφομοιώσει τις εκτιμήσεις και την τακτική του ΚΚΕ.
Το χαμηλότερο στην μεταπολιτευτική ιστορία εκλογικό ποσοστό που κατέγραψε, έχει προκαλέσει πονοκέφαλο στο Πολιτικό Γραφείο, αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται σημάδι αναθεώρησης της στρατηγικής του κόμματος στον τομέα των συνεργασιών και των δυνατοτήτων ανατροπής των συνεπειών της μνημονιακής πολιτικής για την κοινωνία. Μετά τις συνεδριάσεις του ΠΓ και της Κεντρικής Επιτροπής, η σκυτάλη πέρασε στις κομματικές οργανώσεις, για να εκτιμηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα και να τεθούν οι βάσεις της επανασυσπείρωσης.
Βασική εκτίμηση της ηγεσίας, όπως αποτυπώνεται στην ανακοίνωση της Κ.Ε., η οποία συνεδρίασε την επομένη των εκλογών, είναι ότι οι απώλειες για το ΚΚΕ είναι μεγάλες και βρίσκονται «σε αναντιστοιχία με την απήχηση των θέσεων και της δράσης του». Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι δεν φταίει το κόμμα για τις εκτιμήσεις και την προεκλογική τακτική του, αλλά το εκλογικό σώμα, το οποίο δεν ήταν σε θέση να τις αντιληφθεί και να τις αφομοιώσει. Το αποτέλεσμα αυτό, όπως αναφέρει, συντελέστηκε «κάτω από την πίεση του ρεύματος των αυταπατών και της λογικής του δήθεν μικρότερου κακού, του ανώδυνου και εύκολου δρόμου ότι είναι δυνατόν να σχηματισθεί μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης, στο έδαφος της εξουσίας των μονοπωλίων και της ενσωμάτωσης στην Ε.Ε., η οποία θα καταφέρει να βάλει φρένο στην επιδείνωση της θέσης του λαού». Αναγνωρίζεται επίσης «το κλίμα φοβίας και τρομοκρατίας για την έξωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη», αλλά και επισημαίνονται «συνθήκες συστηματικής και ύπουλης επίθεσης των ιδεολογικοπολιτικών μηχανισμών του συστήματος», ως και η «συστηματική χρησιμοποίηση του διαδικτύου» (στο πνεύμα της καταγγελίας που έκανε η Αλέκα Παπαρήγα την ημέρα των εκλογών για πλαστό λογαριασμό στο twitter, με τον οποίο διαστρεβλώνονταν οι θέσεις του κόμματος).
Για όλα φταίνε οι άλλοι
Πρόκειται για επανάληψη της γνωστής συνταγής που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε ηγεσίες του κόμματος από την εποχή λήξης του εμφυλίου πολέμου, προκειμένου τα βάρη μιας αποτυχίας να βαρύνουν όλους τους άλλους, αλλά ποτέ τις ίδιες. Με τη μέθοδο αυτή στήνεται μια ασπίδα προστασίας απέναντι στην κριτική που ασκείται από τη βάση, για λάθη και παραλείψεις που οδήγησαν στην κάθε φορά ήττα. Αυτή η συνταγή πάντως, όπως ιστορικά είναι αποδεδειγμένο, μπορεί να δίνει παράταση ζωής -μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία- στην ηγετική ομάδα, αλλά το ψωμί δεν το φουσκώνει.
Σε κάθε περίπτωση, ο Περισσός σήμερα δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Εκών-άκων είναι υποχρεωμένος να υπερασπιστεί την πολιτική του, η οποία έχει θεμελιωθεί στην αντι-ΣΥΝ λογική. Η ηγεσία που προέκυψε από το θυελλώδες 13ο συνέδριο του 1991, απέβαλε κάθε αναθεωρητικό και οπορτουνιστικό στοιχείο (όπως χαρακτήρισε τα στελέχη που επέμεναν να συμπορευτεί ή και να συγχωνευτεί το κόμμα στην πορεία με τον τότε ενιαίο Συνασπισμό) και έπεσε στην παγίδα του ετεροπροσδιορισμού. Ό,τι κάνει ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ πρέπει να κάνει το αντίθετο. Στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, η Κ.Ε. δεν αναγνωρίζει ευκαιρία συνεργασίας με τις άλλες αριστερές δυνάμεις, και κυρίως με τον ΣΥΡΙΖΑ-Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο, με στόχο τον σχηματισμό προοδευτικής αντιμνημονιακής κυβέρνησης, αλλά τον καταγγέλλει για «κραυγαλέο ενδοτισμό απέναντι στον ξένο παράγοντα». Κι αυτό, επειδή, όπως εκτιμά, στη δεύτερη εκλογική μάχη «αποκαλύφθηκε η διαχειριστική λογική του με το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσίασε». Ήταν ένα πρόγραμμα, στο οποίο «απαλείφθηκαν τα όποια φραστικά ριζοσπαστικά συνθήματα είχε προβάλλει στο εκλογικό πρόγραμμα με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου για την κατάργηση του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης, την κατάργηση των αποκρατικοποιήσεων κ.λπ.», κι έτσι «αναδείχθηκε σε πρόγραμμα αστικής διαχείρισης».
Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, το μόνο εφικτό πρόγραμμα για την ελληνική κοινωνία σήμερα είναι αυτό το οποίο αποβλέπει στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Κάτι για το οποίο το εκλογικό σώμα δεν πείστηκε.
Ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο: 1) Ποδόσφαιρο παίζεις όπως σκέφτεσαι. 2) Υπάρχουν δύο γεωμετρίες στο γήπεδο. Η μία προκύπτει από αυτούς που παίζοντας δημιουργούν κύκλους και η άλλη από αυτούς που παίζοντας δημιουργούν ευθείες. Η λατινική σχολή είναι το απαύγασμα της πρώτης γεωμετρίας, η γερμανική της δεύτερης. 3) Οτιδήποτε άλλο είναι ένα συνδυασμός των δύο. 4) Στο σύμπαν δεν υπάρχουν ευθείες. Η γη είναι γεμάτη. 5) Για να νικήσεις του Γερμανούς είτε θα πρέπει να παίξεις διαστημικό ποδόσφαιρο, είτε θα πρέπει να τυλίξεις τις ευθείες στο σημείο που πονάνε.
Το 1972, στο Ολίμπια Στάντιον του Μονάχου η εθνική ομάδα της Ελλάδας νίκησε αυτήν της Γερμανίας με σκόρ 1-0. Στην ελληνική ομάδα τερματοφύλακας έπαιξε ο Πλάτωνας και το αμυντικογενές σχήμα της αρχικής ενδεκάδας συμπλήρωναν οι Επίκτητος, Αριστοτέλης (ο φορμαρισμένος κόφτης), ο “Chopper” (μπαλτάς) Σοφοκλής (σ.σ. πιθανόν της Τσέλσι), ο Εμπεδοκλής, εξάρι ο Πλωτίνος, στα άκρα ο Επίκουρος και ο βετεράνος Ηράκλειτος, ο Δημόκριτος σέντερ φορ και δεύτερος επιθετικός η έκπληξη Αρχιμήδης, ενώ ο Σωκράτης με το δέκα από τη θέση του αρχηγού συντόνιζε με χειρονομίες το παιχνίδι των Ελλήνων. Για τη γερμανική ομάδα κάτω από τα δοκάρια καθόταν ο homo universalis Γκότφριντ Λάιμπνιτς με τον φυσικό αρχηγό της ομάδας, τον «Κομψό» Χέγκελ από την άμυνα να καθοδηγεί τους Καντ, Σοπενάουερ και Σίλινγκ, στα χαφ (την έκπληξη) Μπεκενμπάουερ και εντός ορίων τον μετακαντιανό υπαρξιστή Γιάσπερς, ενώ Σλέγκελ, Βίτγκενσταϊν, Νίτσε ως δεκάρι και Χάιντεγκερ έβγαιναν μπροστά σε ένα επιθετικό 4-2-4 αλά Μάρτον Μπούκοβι. Προπονητής των πάντσερ ήταν ο πάντα διαμαρτυρόμενος Μαρτίνος Λούθηρος, ο οποίος δύο λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα αντικατέστησε τον Αυστριακό Βίτγκενσταϊν με τον πιο επιθετικογενή Καρλ Μαρξ. Διαιτητής του αγώνα είχε οριστεί ο Κινέζος Κομφούκιος με επόπτες γραμμών τον Ιταλό σχολαστικιστή Θωμά Ακινάτη και τον Ρωμαίο θεολόγο Άγιο Αυγουστίνο.
Η αλλαγή του Μαρξ δεν άλλαξε τη ροή του παιχνιδιού, με τους Γερμανούς να διαμαρτύρονται συνεχώς και τον Νίτσε να τρώει κίτρινη επειδή είπε στον διαιτητή ότι δεν είχε ελεύθερη βούληση. Κι ενώ όλα έδειχναν, ένα λεπτό πριν το τέλος, με την μπάλα ακόμα καρφωμένη στη σέντρα, πως θα πηγαίναμε σε επαναληπτικό, ο Αρχιμήδης από την ελληνική ομάδα φώναξε Eureka! Σε μια ανεπανάληπτη στιγμή έμπνευσης ο Συρακούσιος παίρνει την μπάλα, παίζει το 1-2 με τον Σωκράτη, αυτός πασάρει στον Ηράκλειτο που αδειάζει την αποσβολωμένη γερμανική άμυνα, πασάρει από ελεγχόμενη θέση οφσάιντ στον επελαύνοντα από δεξιά Αρχιμήδη που σεντράρει στον ακάλυπτο Σωκράτη, ο οποίος με κεφαλιά σκοράρει. Θρίαμβος των Ελλήνων με το στάδιο να παραληρεί και ολόκληρη τη γερμανική ομάδα να διαμαρτύρεται με τον Χέγκελ να υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα είναι απλώς ένα a priori συνακόλουθο της μη νατουραλιστικής ηθικής, τον Καντ να εξηγεί μέσω της κατηγορικής προσταγής ότι το γκολ οντολογικά υπάρχει μόνο στη φαντασία, και τον Μαρξ να ισχυρίζεται ότι ήταν οφσάιντ.
Είναι οι αρχές των 70s και βρισκόμαστε στον θαυμαστό κόσμο των Monty Pythons, το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο ακόμα παίζει μπάλα και κανείς δεν φαντάζεται την επερχόμενη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που ευαγγελίζεται το τέλος της Ιστορίας.
Σαράντα χρόνια και μια μεταπολίτευση μετά, το σκορ στο Ελλάδα-Γερμανία έδειξε 4-2 με την Καγκελάριο Μέρκελ σε μια unfair παράσταση ηγεμονίας από τις κερκίδες της Πολωνίας να ορίζει τους κανόνες στο παιχνίδι του ευρώ. Το ευρώ βρίσκεται στη σέντρα αλλά το ερώτημα παραμένει: είναι το κοινό νόμισμα φτιαγμένο από καθαρό χρυσάφι; Άραγε πόσο ακόμα πρέπει κανείς να βουλιάξει στην ύφεση για να βρει την απάντηση; Οι διαστάσεις της Ευρώπης έχουν τυλιχθεί στη μικρή Ελλάδα που, μπορεί να μην παίζει διαστημικό ποδόσφαιρο, όμως, δύσκολα τη βγάζεις απ’ τον χάρτη. Η Γερμανία θα χάσει από τους λατίνους, γιατί στην πολιτική, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, ένας αγώνας τελειώνει πάντα πριν τις καθυστερήσεις. Ως γνωστόν, δεν υπάρχει βασιλική οδός για τη γεωμετρία.
.
Και η Ευρώπη, κύριε; Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Η Ευρωζώνη δεν μπορεί να απαλλαγεί από τη γερμανική «κατάρα» της
Η νέα αρχιτεκτονική της νομισματικής ένωσης αποτελεί αντικείμενο μιας ακόμη μακράς και χαοτικής αναδιαπραγμάτευσης με πολλούς εκτός Ευρώπης παίκτες, με τη Γερμανία καταλύτη και με την Ελλάδα «άγνωστο Χ»
Το καλοκαίρι θα περάσει μάλλον με εντατικά «ιδιαίτερα» μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας, μέχρι να διαπιστωθεί αν μπορεί να υπάρξει κάποια εύσχημη αλλαγή όρων του δανεισμού, σε ένα πιο light Μνημόνιο
Ο τίτλος παραπέμπει στη γνωστή προεκλογική διαφήμιση της Ν.Δ. που, μεταξύ άλλων, αποτέλεσε αντικείμενο πολλών αστείων παραλλαγών. Σε μια από αυτές -αναρτημένη στο YouTube- ο δάσκαλος εξηγεί στα παιδιά ότι «η Ντόρα, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και ο Τσίπρας είναι πολιτικοί αρχηγοί» και το κοριτσάκι με το βαθύτατα θλιμμένο ύφος του ρωτάει: «Και ο Αντώνης, κύριε; Γιατί;» Αυτή παραλλαγή της διαφήμισης βρήκε μια σατανική εκπλήρωση στην απουσία Σαμαρά από την πρώτη ευρωπαϊκή Σύνοδο της πρωθυπουργικής του καριέρας. Έστω κι αν προέκυψε για ιατρικούς λόγους, ίσως προδίδει αρκετά για την τύχη της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου σε μια διαδικασία που αποκλείεται να είναι σύντομη, εύκολη και προπαντός ουσιαστική. Άλλωστε, οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν να συζητήσουν πολύ σημαντικότερα πράγματα για αρκετούς μήνες μέχρι να καταλήξουν στην περίφημη «συνολική λύση για την ευρωζώνη». Η οποία δεν είναι σαφές ακόμη αν, σε ποιο βαθμό και υπό ποιους όρους θα περιλαμβάνει και την Ελλάδα.
Η «γραμμή» του G20
Η τελευταία σύνοδος των 27 (σ.σ. την ώρα που γράφονται αυτές γραμμές είναι άγνωστη η έκβασή της) είναι η αφετηρία μιας μακράς διαπραγμάτευσης που θα έχει όλα τα γνώριμα στοιχεία κάθε ευρωπαϊκής «μεταρρύθμισης»: θεσμικό χάος, εθνικούς ανταγωνισμούς, πόλεμο δηλώσεων, πολιτικές αβεβαιότητες. Το καινούργιο στοιχείο, πάντως, είναι ότι η διαπραγμάτευση δεν αφορά μόνο τους 27 -ίσως αφορά λιγότερο αυτούς- αλλά τους ισχυρούς της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας που αντιμετωπίζουν το ευρώ ως τη «μαύρη τρύπα» της. Η σύνοδος του G20 στο Μεξικό, όπου εκπροσωπούνται οι «ηγεμόνες» της Ευρωζώνης, οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, οι αναπτυσσόμενες χώρες και ζωτικοί χρηματοδότες του ΔΝΤ πλέον, έδωσε τη «γραμμή» για την κατεύθυνση της λύσης στην Ευρωζώνη: χαλάρωση (αλλά όχι κατάργηση) των πιέσεων στις μνημονιακές χώρες, ενιαία εποπτεία τραπεζικού συστήματος, ανάπτυξη με λιγότερες δόσεις λιτότητας. Το πρόβλημα των εκτός Ευρωζώνης χωρών του καπιταλιστικού σύμπαντος είναι σαφές: δεν θα επιτρέψουν στην Ευρωζώνη να γίνει «κερκόπορτα» για επιστροφή μιας κατάρρευσης τύπου Lehman Brothers, ούτε να υποσκάψει την ισχνή τους ανάπτυξη. Και, επιπλέον, δεν μπορούν επ’ αόριστον να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να χρηματοδοτούν το ταμείο διάσωσης του ΔΝΤ. Ιδιαίτερα ο Ομπάμα, που έτσι κι αλλιώς έχει «απαγορευτικό» λόγω ρεπουμπλικανικής υπεροπλίας σε Βουλή και Κογκρέσο και, φυσικά, λόγω μιας αβέβαιης εκλογικής αναμέτρησης τον προσεχή Οκτώβριο για μια δεύτερη θητεία στον Λευκό Οίκο.
Αλλά, και εντός Ε.Ε. και Ευρωζώνης τα κριτήρια διαπραγμάτευσης των επιμέρους παικτών δεν είναι τόσο προφανή όσο φαίνονται. Στην παρούσα φάση το προφανές είναι κυρίως μια διαφορά αντίληψης του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ με τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ για τη νέα συνταγή διάσωσης της Ευρωζώνης, με τον πρώτο να αποτελεί – υποτίθεται- εκπρόσωπο ενός νέου άξονα με την ιταλική, την ισπανική ηγεσία και τον Ντράγκι που θέλει ενεργό ρόλο της ΕΚΤ και των ταμείων διάσωσης στη διαχείριση και του κρατικού και του τραπεζικού χρέους και από την άλλη τη Μέρκελ να εμφανίζεται σταυροφόρος μιας επιτάχυνσης στην πολιτική ενοποίηση της Ευρωζώνης. Είναι όμως έτσι;
Deutschland uber alles
Η γερμανική στάση απέναντι στην αναδιαμόρφωση της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής υπαγορεύεται όχι μόνο από κάποιου είδους καλβινιστική εμμονή στη δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά και από εντελώς ιδιοτελείς, μικροκομματικές αγωνίες που σχετίζονται με την εκλογική δοκιμασία Μέρκελ και χριστιανοδημοκρατών το 2013.
Υπάρχει μια αρκετά διδακτική πρόσφατη ιστορία για το τι σημαίνει διαπραγμάτευση στη –«γερμανική» προς το παρόν- Ευρώπη. Μια εβδομάδα πριν τη θερινή σύνοδο της Ε.Ε., η μίνι σύνοδος στη Ρώμη –με Μέρκελ, Ολάντ, Μόντι και Ραχόι- συνέχισε την παράδοση των θεσμικών εκτροπών που έχει καθιερώσει ο γαλλογερμανικός άξονας. Η «σύνοδος των 4» ανακοίνωσε συμφωνία για ένα σχέδιο χρηματοδότησης της ανάπτυξης στην Ε.Ε. με 130 δισ. ευρώ, με σκοπό να επικυρωθεί στη σύνοδο των 27. Αυτό προβλήθηκε ως μεγάλη παραχώρηση εκ μέρους της Μέρκελ. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι η βασική έγνοια της Μέρκελ δεν είναι η ανάπτυξη των άλλων, αλλά κυρίως η γερμανική ανάπτυξη και η προσωπική της πολιτική επιβίωση. Λίγες μέρες πριν τη συμφωνία της Ρώμης, η Μέρκελ είχε εξασφαλίσει μια άλλη συμφωνία, με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους να υπερψηφίζουν το δικής της έμπνευσης δημοσιονομικό σύμφωνο και την ενεργοποίηση του μόνιμου μηχανισμού διάσωσης ESM. Προϋπόθεση ήταν να αποδεσμευτούν πόροι για την ανάπτυξη και την απασχόληση στη Γερμανία. Πολύ πιο απαιτητικός στην επιβολή του όρου αυτού ήταν ο Βαυαρός πρωθυπουργός και επικεφαλής των Χριστιανοκοινωνιστών, αδελφού κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών στη Βαυαρία. Ο Χορστ Σίχοφερ, που κατέχει και την προεδρία στη γερμανική Άνω Βουλή, προειδοποίησε σαφώς ότι το δημοσιονομικό σύμφωνο και ο ESM δεν θα περάσουν από την Κάτω και Άνω Βουλή της Γερμανίας, αν δεν αυξηθεί μεταξύ άλλων ο προϋπολογισμός του υπουργείου Μεταφορών της χώρας κατά 1,5 δισ. ευρώ για έργα υποδομών, συμπεριλαμβανομένης μίας σιδηροδρομικής σήραγγας στο Μόναχο, πρωτεύουσα της Βαυαρίας. Λεπτομέρεια αυτού του κοινοβουλευτικού θρίλερ: οι ψηφοφορίες στα δύο σώματα ήταν προγραμματισμένες για την Παρασκευή 29 Ιουνίου, κατά σύμπτωση δεύτερη μέρα της συνόδου των 27, όπου επρόκειτο να εγκριθεί το ευρωπαϊκό πακέτο ανάπτυξης των 130 δισ. ευρώ.
Το προπατορικό αμάρτημα του ευρώ
Το συμπέρασμα μέχρι εδώ είναι πως η γερμανική στάση απέναντι στη συζητούμενη αναδιαμόρφωση της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής υπαγορεύεται όχι μόνο από κάποιου είδους καλβινιστική εμμονή στη δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά και από εντελώς ιδιοτελείς, μικροκομματικές αγωνίες που σχετίζονται με την εκλογική δοκιμασία Μέρκελ και χριστιανοδημοκρατών το 2013. Σ’ αυτή τη μικροκομματική ιδιοτέλεια προστίθενται κι άλλες. Όπως τα ιδιαίτερα συμφέροντα των γερμανικών τραπεζών οι οποίες, όπως έχει αποκαλυφθεί, βγαίνουν κερδισμένες ή λιγότερο ζημιωμένες από τις «διασώσεις» χωρών ή τραπεζών. Εξ ου και η σθεναρή αντίσταση του κεντρικού τραπεζίτη της Γερμανίας Γενς Βάιτμαν στην πρόταση Μόντι για επαναγορά κρατικού χρέους από τα ευρωπαϊκά ταμεία διάσωσης (ESFS και ESM), τουλάχιστον για τα «καλά παιδιά» της Ευρωζώνης, τις χώρες που είναι συνεπείς στις «μεταρρυθμίσεις». Πού ακούστηκε, αντέδρασε σχεδόν έξαλλος ο Βάιτμαν… «Η πρόταση θα ισοδυναμούσε με τύπωμα χρήματος από τα πιεστήρια της ΕΚΤ, κάτι που απαγορεύεται από τις συνθήκες. Η νομισματική πολιτική πρέπει να κρατιέται μακριά από το να περιορίζει το κόστος χρηματοδότησης των μελών και από το να απενεργοποιεί τους μηχανισμούς της αγοράς», είπε αυστηρά ο Βάιτμαν. Απέφυγε φυσικά να διευκρινίσει αν στους «μηχανισμούς της αγοράς» περιλαμβάνονται οι γερμανικές τράπεζες σαν την Deutsche Bank, που τροφοδοτεί τις επιθέσεις των αγορών στα ομόλογα της Ευρωζώνης ξεφορτώνοντας μαζικά ό,τι σκάρτο διαθέτει. Το έκανε με την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, το ξανακάνει με την Ισπανία και την Ιταλία, αλλά μια ιδιότυπη ομερτά δεν επιτρέπει στους ευρωπαίους ηγέτες να θίγουν το θέμα. Το αποτέλεσμα είναι, κάθε πειραματισμός στον μετασχηματισμό της Ευρωζώνης να επαναλαμβάνει το προπατορικό της αμάρτημα: όπως η υιοθέτηση του ευρώ αποτέλεσε όχημα πανευρωπαϊκής χρηματοδότησης της γερμανικής ενοποίησης, έτσι και η αναμόρφωση των ιδρυτικών του συνθηκών δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί πριν αποσαφηνιστεί αν και με ποιο τρόπο θα εξυπηρετηθούν τα γερμανικά συμφέροντα.
Λογιστικά διλήμματα
Το δίλημμα της γερμανικής ηγεσίας είναι τελικά σχιζοειδές: θέλει να εκχωρηθούν στις Βρυξέλλες οι εθνικές κυριαρχίες των άλλων, αλλά η ίδια δεν μπορεί να εγγυηθεί το ίδιο για τη γερμανική κυριαρχία και τον ακοίμητο φρουρό της, το συνταγματικό της δικαστήριο.
Ο γερμανικός βηματισμός -μπρος πίσω- στο θέμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης έχει την εξήγησή του. Οι τολμηρότεροι αναλυτές εικάζουν ότι αν η γερμανική ελίτ είχε αποφασίσει ότι της είναι πιο συμφέρουσα μια διάλυση της Ευρωζώνης, θα είχε ήδη αποχωρήσει από το ευρώ. Αλλά, υπάρχουν ασάφειες και αβεβαιότητες για το τι θα κόστιζε αυτό στην ίδια τη Γερμανία. Σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς μια διάλυση της Ευρωζώνης θα κόστιζε μόνο στη Γερμανία πάνω από 1,3 τρις. ευρώ σε βάθος πενταετίας, με κυριότερο πλήγμα τα περίφημα εμπορικά της πλεονάσματα, από τα οποία μπορεί να χάσει μέχρι 400 δισ. ευρώ. Αντιθέτως, το κόστος διάσωσης της Ευρωζώνης, ακόμη κι αν χρειαστεί να περιλάβει τους «ελέφαντες» Ισπανία και Ιταλία, στη χειρότερη περίπτωση θα φτάσει τα 600 δισ. ευρώ.
Σ’ αυτά τα λογιστικά διλήμματα η γερμανική ελίτ, προς το παρόν, απαντά ορθολογικά. Προφανώς και προτιμά το κόστος διάσωσης από αυτό της διάλυσης. Αλλά, αναζητεί ταυτόχρονα τρόπους να ελέγξει πολιτικά τη διαχείρισή του. Αυτό δηλώνει η επιμονή της Μέρκελ στην προτεραιότητα της «πολιτικής και δημοσιονομικής ένωσης», αυτό δηλώνει και η επιμονή Σόιμπλε στην ανάγκη να μεταβιβαστεί «περισσότερη εθνική κυριαρχία» από τα κράτη στις Βρυξέλλες, το ίδιο σημαίνει και η πρόταση για έναν Ευρωπαίο υπουργό Οικονομικών με δικαίωμα «βέτο» στους κρατικούς προϋπολογισμούς, αυτό σημαίνουν και οι προτάσεις για μετεξέλιξη της Κομισιόν σε «πραγματική κυβέρνηση της Ε.Ε., με ισχυροποίηση του Ευρωκοινοβουλίου και ανάδειξη του προέδρου της Ε.Ε. με εκλογές».
Ακούγεται πολύ δημοκρατικό, ε; Στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο. Αν υλοποιηθεί κάτι τέτοιο σημαίνει, πολύ απλά, οριστική απομάκρυνση του κέντρου λήψης των αποφάσεων από την πολιτική επιρροή των εθνικών κοινοβουλίων και των κοινωνιών. Αυτό αποτελεί έναν πολύ βολικό για τα γερμανικά συμφέροντα «εκδημοκρατισμό» της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Αλλά σημαίνει, κυρίως, την αγωνιώδη προσπάθεια της γερμανικής ελίτ να αντισταθμίσει το οικονομικό κόστος διάσωσης της Ευρωζώνης με μια θηριώδη αύξηση της πολιτικής της επιρροής. Αυτό το αντιλαμβάνεται και ο Ολάντ, που έχει μεταθέσει το κέντρο βάρους των προτάσεών του στο τεχνικό, διαχειριστικό σκέλος (ευρωομόλογα, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών κ.λπ.) και ανθίσταται χαλαρά στα περί δημοσιονομικής ένωσης σχέδια.
Τα όρια της Άνγκεκα Μέρκελ
Ωστόσο, η Μέρκελ -οφείλει να της το αναγνωρίσει κανείς- αυτή τη φορά ήταν πολύ ειλικρινής απέναντι στους εταίρους της όταν δήλωνε πως «η Γερμανία έχει όρια στο πόσο μπορεί να συμβάλει στη διάσωση του ευρώ». Και τα όρια αυτά είναι όχι κυρίως οικονομικά – λογιστικά, αλλά πρωτίστως πολιτικά και νομικά. Τα πολιτικά –οι ψηφοφορίες στα γερμανικά κοινοβούλια, οι εκλογές του 2013- είναι πασίγνωστα. Τα νομικά είναι πιο πολύπλοκα και σχετίζονται με τις αποφάσεις του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου που ήδη έχει προβάλει τις ισχυρές αντιρρήσεις του στην ελληνική διάσωση. Τι θα κάνει αν τεθεί προ ενός πολύ ευρύτερου σχεδίου διάσωσης που θα περιλαμβάνει την συζητούμενη «ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση» και την «πανευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων» που προβάλλεται τώρα ως πανάκεια;
Προφανώς, η γερμανική ηγεσία γνωρίζει τον κίνδυνο να εμπλακεί σε έναν πολιτικό – νομικό φαύλο κύκλο και να πέσει θύμα της ίδιας της ρητορικής. Το πρόβλημα με την ελληνική διάσωση και τις μέχρι στιγμής αποφάσεις μέχρι και το PSI ήταν, υποτίθεται, να μην πέφτουν τα βάρη στους Γερμανούς –πρωτίστως- και λοιπούς Ευρωπαίους φορολογουμένους. Η συζητούμενη λύση της τραπεζικής ένωσης πολλαπλασιάζει την έκθεση των φορολογουμένων στο κόστος διάσωσης, συν το γεγονός ότι ενδεχόμενη πρόσκρουσή της στο γερμανικό σύνταγμα μπορεί να τροφοδοτήσει ένα πανευρωπαϊκό bank run. Το δίλημμα της γερμανικής ηγεσίας είναι τελικά σχιζοειδές: θέλει να εκχωρηθούν στις Βρυξέλλες οι εθνικές κυριαρχίες των άλλων, αλλά η ίδια δεν μπορεί να εγγυηθεί το ίδιο για τη γερμανική κυριαρχία και τον ακοίμητο φρουρό της, το συνταγματικό της δικαστήριο.
Δελτίο τύπου | ΜΟΝΟ #11
Στο ΜΟΝΟ #11 που κυκλοφορεί Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012:
Φάκελος «Το ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ».
Γράφουν:
Γιάννης Κιμπουρόπουλος, Καλοκαίρι με τη Μνη-μόνικα
Τάσος Τσακίρογλου, ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Και τώρα τι;
Γρηγόρης Ρουμπάνης, ΣΥΡΙΖΑ: Κρατάνε την ορμή και θεμελιώνουν νέο κόμμα
Βασιλική Σιούτη, ΠΑΣΟΚ και χρέη παντού
Γρηγόρης Ρουμπάνης, Το ΚΚΕ και το ψωμί που δεν φουσκώνει
Τάσος Τσακίρογλου, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: Ο νεοφιλελευθερισμός με άλλα μέσα
Επίσης, τις απόψεις τους για το νέο πολιτικό σκηνικό καταθέτουν οι Θόδωρος Σκυλακάκης, Θέμης Τζήμας και Γιάννης Πανούσης.
Ακόμη:
Ο Γιάννης Κιμπουρόπουλος ανατέμνει τις ευρωπαϊκές εξελίξεις γύρω από την πορεία του ευρώ και το ενδεχόμενο αναπροσαρμογής του σχεδίου της Ε.Ε. Εξηγεί γιατί η Ευρωζώνη δεν μπορεί να απαλλαγεί από τη γερμανική «κατάρα» της.
Μεγάλη συνέντευξη του Αλκίνοου Ιωαννίδου στη Βασιλική Σιούτη, για την πολιτική, την μουσική και την ελληνική κακοδαιμονία.
Φωτορεπορτάζ του πρακτορείου Phasma για τις εκλογές. Κείμενα: Τάσος Τσακίρογλου-Κώστας Καραβίδας.
Ο Βίκτωρας Τσιλώνης γράφει για τον Μύθος της Καμένης Κάλπης και της Χρυσής Αυγής.
Ρεπορτάζ της Αντωνίας Ξυνού για την ακρωτηριασμένη ελευθερία του αναρχικού Σίμου Σεϊσίδη.
Ρεπορτάζ της Ντίνας Καράτζιου για τη ΔΕΗ.
Επιπλέον, πλούσια πολιτιστική ύλη:
Ο Μάρκος Φράγκος γράφει για το φαινόμενο Beth Ditto.
Η Βίκυ Στρατάκη για την Yva Las Vegass.
Ο Λευτέρης Αδαμίδης για τον Τζεμ Κοέν.
Η Βίκυ Στρατάκη για την αμερικανική τηλεοπτική σειρά Girls.
Ο Κώστας Καραβίδας για το βιβλίο Δημοκρατία χωρίς Δήμο; του Joseph Feinberg και για τα Τέσσερα κουαρτέτα του Έλιοτ.
Τέλος, όπως πάντα, οι μόνιμες στήλες:
Editorial, του Κώστα Καραβίδα
ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΜΙΛΟΥΝ, της V-PRC
ΜΟΝΟ…ΚΟΜΜΑΤΑ του δολερού
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ του ΚΙΜΠΙ
ΑΝΑΛΥΣΕ ΤΟ, του Τάσου Τσακίρογλου
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, του Τάσου Πετρόπουλου
STILL LIFE
ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ, του Χρήστου Τολιάδη
O ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, του Αδάμ Γιαννίκου
ΤΟ ΒΥΤΙΟ, του Σπύρου Παπαδόπουλου (Βυτίο)
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΞΕΡΩ Στέφανος Λίβος, 28, ψυχολόγος – συγγραφέας
ΨΗΦΙΑ, του Μιχάλη Καλαμαρά
HUMBA
ΜΟΝΟΚΟΝΤΥΛΙΕΣ, του Κώνειου
ΜΟΝΟΛΕΞΟ, του Αδάμ Γιαννίκου
Αλήθειες και ψέματα για τη ΔΕΗ
Περιοδικό ΜΟΝΟ 